WaZAR
De dunne rode lijn
Arnaud Temme / 16.10.2006
Het is al laat op de vrijdagavond als mijn WAZAR begint. Slingerend op de mountainbike onder het gewicht van de rugzak met materiaal, begeef ik me naar het station in Ede. Het voelt vertrouwd, zoals ook klimmen vroeger vertouwd is geworden. Vertrouwd om die grote duffelbag op mijn schouders te voelen, vertrouwd om op weg te zijn naar een race. In de trein zet ik voorzichtig de fiets weg en slinger mezelf ertegenover op een paar stoeltjes, Het heeft natuurlijk te maken met de race van vorig weekend, maar ook met de gewenning die het hele vorige jaar heeft plaatsgevonden. Een langzame gewenning aan adventure racen. En dat lijkt nu gelukt, het voelt alsof ik op weg naar huis ben. En thuis, dat is waar geraced wordt, waar telkens dezelfde vrienden elkaar tegenkomen. Waar de uitdaging wacht. Die onzichtbare rode lijn heb ik al gehaald, ik voel me langzaam een AR-insider worden. Maar goed, een andere lijn is ook belangrijk, en dat is de finishlijn. Het is niet altijd even gemakkelijk gebleken om die te halen. Uitvallen, zeggen sommigen, hoort een beetje bij het Lama-repertoire. Die sommigen zijn overigens dezelfde mensen die er genoegen in scheppen om ontelbare variaties te maken op de teamnaam. Spetterende, spuitende, slapende, stinkende lama’s, we mogen het allemaal aanhoren. En we lachen er goed om! En ik wil het toch graag nog even zeggen: we halen soms echt wel de finish!
De trein komt aan in Gouda en ik stap in de auto bij Wouter Dirk. Snel even een kort nachtje slapen, om half zes op en richting Wijk aan Zee. Ontbijt nog wegslikkend, lopen we het strand op. Harm is er natuurlijk al, net als Peter en Herman, Winfried en noem maar op. Snel inschrijven en nog even een paar minuten rust verdienen. Weinig stress vandaag, en dat is maar goed ook. Er is geen enkele kans op een podiumplaats voor ons tussen iedereen die vandaag komt racen en dus kunnen we focussen op finishen.See All Event Posts
