X-Bionic Veluwe Classic 2011
Adventure Race hoeren - De Veluwe Classic 2011
Winfried Bats / 27.10.2011
De Bergson Winter Challenge had ik eindelijk meer keren uitgelopen dan uitgevallen (niet helemaal eerlijk want de master race van vier dagen was toch heel wat pittiger dan de speedrace van 40 uur). Gezworen nooit meer een winterrace te doen omdat ze zo zwaar zijn. Doe je mee aan de Veluwe Classic, win je een ticket voor de 360 Adventure Race in Polen van 2012! Het moet zo zijn. En zo eindigde een bijzonder weekend met een bijzondere 1e prijs. De Veluwe classic. Ik had er veel over gehoord maar deelnemen was me nog niet gelukt. De mannen en vrouw van XBionic wilden dit jaar wel weer deelnemen aan the hARz III maar dan moest ik toch echt wel een keer deelnemen aan de VC. Een goede deal. AMI maatje Frank moest echter een aantal weken voor de start afhaken maar Raymond bood een goede uitkomst. En ook met Raymond heb ik een keer de Bergson gedaan. En Xbionic ook. En zo is staat leven weer met elkaar in verbinding.
En of het nu aan het tempo van Raymond lag, het NK AR van een paar weken terug nog in de benen hebben, de wat sterk afgestelde constant remmende schijfremmen van het voorwiel of de zwaarte van het parcours, het was een pittige strijd. Eerlijk gezegd ging ik naar de VC met een houding van "ach, als de 24 uurs van Bronckhorst goed ging dan moet de 16 uurs op de Veluwe toch goed te doen zijn". Na al die jaren van racen toch zo'n onderschatting, of overschatting van mijzelf, maken.
En zo zit ik twee dagen later in de trein naar huis. Het voelt alsof iemand een poging heeft gedaan me met vier paarden in vieren te delen maar dat ik met het niet exact kan herinneren door alle drank die ik heb genuttigd. Met een half dronken wezenloos gevoel beweegt het landschap een me voorbij en loop ik verdwaasd rond op mijn werk. Zolang de adrenaline en de euforie nog werken zal de pijn en vermoeidheid als aangenaam voelen.
OK, wat hebben we gedaan. Logistiek heeft de organisatie goed zijn best gedaan. Twee vrachtwagens en twee bussen om de teams tot aan het Veluwe meer te brengen. Het ging af van je toch al schamele nachtrust wat de Veluwe Classic mentaal gezien eigenlijk wel zwaarder maakt dan de netto 16 uur die je fysiek bezighoudt. Snel de kaarten en coördinaten ophalen, intekenen, terugvaren omdat je de breaklights nog niet aan je kano hebt bevestigd in alle haast en afwijkend van je goede voornemens peddelen als een bezetene het Veluwe meer op. De laatste keer dat ik hier 's nachts peddelde was tijdens de laatste NAAC. Net als toen waande je je in een prachtig natuur documentaire. Dit keer kwamen de zwanen laag over het water vliegend in het donker voorbij alsof er een paar Boeing 747's in formatie voor je langs vlogen. Af en toe nog een verdwaalde zwaan die ook maar het zwanenpad koos.
De CP's waren mooi uitgelicht. Het meer ook, door de tientallen headlights en 360 rondom lampjes op de hoofden in allerlei kunstzinnige ontwerpen. Als een polonaise van licht vaarden de kano's als een lint over het meer. Een langzaam aan langer wordende lint. Een aantal teams vaarden tegen de klok in. De afstand tussen de boten maakte het eigenlijk ook wel safe voor de deelnemers en gaf de organisatie denk ik ook een veilig gevoel. Want omslaan wil je niet in dit koude water met die frisse weer. En toch deed iemand dit: Wodi, van team St-Art. Onbedoeld door een"hulpvaardige" hand van een andere deelnemer uit evenwicht gebracht terwijl Henk op de kant stond. Wat een pech want iedereen weet dat Henk en Wodi revanche wilden na het NK een aantal weken terug. En het moet gezegd worden, respect dat zij na een uur opwarmen in het ondergoed van Arnaud Temme (wie zou dat niet willen) toch weer besloten verder te gaan en ook nog in het eindklassement hoog eindigen op een vijfde plaats. Theoretisch zou het moeten hebben kunnen lukken. Maar helaas telt "zou het moeten hebben kunnen" niet in AR-life.
Na het kajakken de koude nacht in als tweede of derde team. Na een lekke band zijn we echter weer direct naar een minimaal tiende plek te worden geplaatst. Dit was direct de eerste teamtest. Kort gevloek maar gepaard met directe actie. Voor mekaar, ajeto! Het is pas over als het klaar is, dus snel plakken, snel fietsen en doorgaan. Even wat oude technieken toepassen bij de special tasks en alsof het niets is een halve marathon over de prachtige heide bij Vierhouten lopen. We lopen de route tegenovergesteld aan wat de meeste teams doen en dat geeft ons een beeld van hoe de anderen het doen maar bovenal geeft het ons rust en niet het gevoel teams te volgen of gevolgd te worden. Gadegeslagen door een kudde reeën, of waren het nu toch herten? Pas in de laatste kilometer kruisen onze wegen die van team St-Art en vernemen we hun pech.
Weer de atb op en we besluiten ook hier de bonuspunten op te halen. Dat kost meer tijd maar blijkt een goede keuze te zijn. Wat volgt is een loopetappe van 9 kilometer en de beentjes beginnen al pijn te doen. Nog een atb etappe en we duiken de run&bike etappe in. De benen doen nog meer pijn. Die van Raymond ook, gelukkig, dat stemt mij weer helemaal gerust. Racen met een übermensch heeft ook zo z'n beperkingen maar gelukkig neemt mijn stijfheid weer tijdens het lopen af en neemt die van Raymond weer toe. Op natuurlijke wijze komen we weer als team tot elkaar.
We pakken cp na cp. Tot nu toe alles goed ingetekend en bijna direct gevonden. En dan opeens ontdekken we dat we een cp niet goed hebben ingetekend. We spreken beide direct van "we". Verkeerd oplezen, verkeerd luisteren, verkeerd intekenen. Na uren racen is alles mogelijk en is het net als een lekke band op het moment waar je een eerste klap wilt uitdelen zorgen dat je doorgaat met de klus. CP opnieuw ingetekend, extra afstand lopen, knippen en weer door. Alleen hebben we bij terugkeer te weinig tijd om de luchtfoto cp's te halen. Dat was zonder fout wel gelukt, maar dat is AR. Er geldt geen "maar"' alleen "en toen...". We denken dat dit een bepalend moment in de ranking zal zijn, sterker nog, we zijn er van overtuigd dat het ons de das om zal doen. Toch doorgaan, want een ander heeft misschien ook pech of maakt ook een fout. Je weet het niet. We weten het vanavond na de chinees pas.
Het is alweer fris en we rijden verder op de fiets. We beslissen snel alleen de cp's te halen en geen bp's tenzij we in de buurt van de finish nog tijd over lijken te hebben. Een ander team die wel de twee meest noordelijke BP's beslist te halen zal hier erg veel spijt van krijgen door de tijd die het hen kost. We zien een team de andere kant ons kruisend voorbij fietsend. Iets vergeten? Er kan van alles gebeuren. Bi de laatste cp kunnen we hem niet vinden. En meerdere teams met ons. Tegelijk met het moment dat ik zeg tegen Ray: "van waar jij nu staat zou je recht tegen de cp aan moeten kijken" roept hij "ik zie hem" maar direct daarna stopt er een team in het donker die ook zoekende is. Dan volgt het spel van "waar zou die nu zijn". Er is even geen ruimte voor sociaal cp's delen, we weten dat het nu er op aan kan komen in de laatste etappe.
Met een gelijk aantal cp's maar met drie minuten verschil mag team DART AMI zich Kampioen Veluwe Classic 2011 noemen en daarmee staan we tussen de Polen en de Blonde Goden die weer terug zij van weg geweest en inmiddels eerder de grijze goden genoemd zouden moeten worden.
Prima race die Veluwe Classic. Het was er nu pas van gekomen deel te nemen. Je moet inventief zijn om een race uit te zetten tussen de regels en misschien soms net buiten de marges van de vergunningen en andere regels om. Want een race op de kaart bedenken kan iedereen, het officieel geregeld voor elkaar krijgen en dan toch nog een interessant parcours ervan maken is weer een andere dimensie.
De briefing was eenvoudig maar wat mij betreft helder genoeg door de relaxte uitleg van Arnaud en ondanks op de achtergrond aanwezige LIVE vertaling van Elwin voor de Polen. Erg fijne Chinees waar menigeen heeft ontdekt dat de ogen groter zijn dan de maag aankan. Verzorging onderweg, welke? Een waterkraan bij TA 2 en mogen kijken naar de pruttelende worstjes van de vrijwilligers heeft ook zo z'n charmes. Eerlijk gezegd hebben we het wel goed gehad met wat we in onze rugzakken vonden. Misschien moeten wij in the hARz daar ook maar gewoon wat minder druk over maken. Geen tenten meeslepen etc. Als deelnemer zit je zo in de race dat een beetje Spartaanse elementen er wel bij kunnen. Lichaam en geest zijn stretchbaar. En uiteindelijk telt vooral de ligging van de cp's.
Na de race ontdekte ik dat Raymond en ik onszelf al vaker dezelfde titel geven maar dat niet wisten van elkaar: Adventure Race hoer! Een AVH is een racer die ondanks dat die in een vast team zit toch regelmatig met anderen racet. Zo is het voor ons allebei. We gaan "vreemd" bij het leven. Maar niet met iedereen, we willen de ander wel een beetje kennen en het moet goed voelen anders is het een snowball chance in hell. Raymond van ol' school DART en ik van AMI. In ieder team zie je het: blessures, veranderende levens door kind(eren) - werk - relatie, verschillen in ambities, niveauverschillen. Een vast AR team is niet makkelijk in stand te houden, misschien als je team uit 12 personen bestaat maar zelfs dan. Is dat aantal een team of een community? Hoe dan ook, racen met veel verschillende mensen verrijkt je leven wel, in ieder geval je ervaring. Je leert weer iedere keer van elkaar. Zo ook dit weekend.
Fijne goede organisatie, dank voor een mooi weekend!
Raymond Beeren & Winfried Bats …………………….Adventure Race Hoeren
See All Event Posts
