Nike ACG Adventure Challenge 2004
WAR (Winnie’s Adventure Race) in de Randstad
Winfried Bats / 09.11.2004
...verdeeld over twee verschillende wedstrijden die door elkaar heen lopen. De gedachte alleen al verdient respect want gemakkelijk heeft de organisatie het zich niet gemaakt.
Overschatting, over-enthousiasme of Overschie’s? Een combinatie? Het is nog niet zo lang geleden dat Patrick Ros en ik “de run� organiseerden. Wat ons erg goed is bijgebleven is dat je niet moet verwachten dat je alle in de voorbereiding gestoken uren direct terugziet in de uitvoering, dat een goede voorbereiding heilig is maar geen succes garandeert en dat het inschatten van het wedstrijdverloop een vak apart is. Een terugblik op een aantal herinneringen op de wedstrijd van Outdoor Valley in Bergschenhoek. Je kent het wel. Je wilt nog even slapen, maar je lichaam denkt daar anders over. Maar je moet. Je wilt. Al is het maar om je ervan te overtuigen dat je meer uitgerust aan de start zult verschijnen dan wanneer je niet hebt geslapen. Klaar wakker, stijf van de wedstrijdspanning kruip je achter in de bus, rits je de slaapzak dicht en concentreer je j op dat ene doel: een aantal uren slapen. En het gaat tegen alle gespannen verwachtingen in lukken. De stemmen verstommen op de achtergrond. Je ogen vallen langzaam dicht. Je slaapzak is op temperatuur gekomen. Het is bijna zover. Het laatste schaap springt in gedachten over het hek midden in het uitgestrekte en slaapverwekkende polderlandschap. En dan…. volledig onverwachts.. alsof God (voor hen die in een God geloven) besluit om spontaan de uitgifte van de nieuwe Nederlandse bijbel met een feestje te vieren schallen de eerste gitaartonen van Meat Loafs “Paradise by the Dashboard Light� door de koele nacht over het parkeer terrein je bus binnen en zit je met de ogen wijd open rechtop in je slaapzak. Welkom in Bergschenhoek….. u kunt vanaf nu het slapen op je buik schrijven.
Niet veel later bungel je aan een klimwand en zie je de rood knipperende lichtjes die aan de rugzakken hangen op zoek naar de roadbook van de eerste etappe van de 12uurs race voor koppels en solisten. Ik behoor tot de laatste categorie en het leek mij wel handig om meteen maar het klimonderdeel achter de rug te hebben. Bij de klimwand wordt mij beleefd door een jongedame gevraagd: “Bent u single?�. Ik weet niet wat mij nou meer deed stotteren: de op twee manieren te interpreteren en daardoor direct overkomende vraag of het feit dat ik netjes met u aangesproken werd en mij daardoor meteen ook oud (veteraan?) voelde. Voor wat betreft het eerste antwoordde ik dat ik niet single was maar solo en voor wat betreft het tweede viel het mij gaandeweg de wedstrijd op dat de posten je netjes en rustig benaderden.Ik ben nog nooit zo vaak in één nacht aangesproken met “u�. En dat in het westen. Even dacht ik dat het niet zo heel erg gesteld was onze maatschappij die vaak met een beeld van verpaupering en vervaging van normen en waarden wordt afgespiegeld. Lopend met de roadbook in de hand valt het me opeens op dat ik mijn hoofdlampje niet aan heb staan maar dat dit eigenlijk niet uit maakt. Omhoog kijkend lijkt het alsof de hemel in brand staat door de reflectie van de oranje verlichting van de kassen en de stedelijke verbouwing die tegen te wolken weerkaatst. Men noemt dit ook wel lichtvervuiling. In dit geval noemde ik het ook wel handig. Nadat alle punten binnen in het knusse gebouw zijn ingetekend maak ik een keuze uit de overgebleven kajaks en begin aan de eerste etappe over de Rotte. Het valt mij meteen op dat de kano’s met twee deelnemers en twee fietsen langzaam over het zwarte water (vermengd met een beetje oplichtend oranje licht) verplaatsen. Er wordt weinig gesproken. Althans, ik hoor ze niet heel goed want in mijn oren klinken geheel andere geluiden.
SleepMonsters
