NAAC 2007
De zieke geest van een Adventure Racer
Arnaud Temme / 26.11.2007
Voor de Sperende Lama's is de NAAC een heel speciale race. Twee jaar geleden was het onze eerste race, deden we mee in de kop van de wedstrijd maar vielen we uiteindelijk buiten het podium. Vorig jaar wilden we meer bereiken. Opnieuw deden we mee in de kop van de wedstrijd, hadden op een bepaald moment een uur voorsprong maar vielen we uiteindelijk buiten het podium (en zelfs buiten de uitslag). Dus jullie begrijpen al waarom we dit jaar opnieuw aan de start stonden: we wilden nu eens niet op het einde ver terugvallen, maar de race in stijl afsluiten.
Over stijl gesproken, we begonnen aan de proloog met ons geheime wapen: bidons om de nek met daarin feestelijke rietjes, zodat we niet hoefden te stoppen met peddelen om te kunnen drinken. Dat werkte prima en ondanks ons gebrek aan techniek stampten we ons van achteruit met goed orienteerwerk naar een plek in de top. Moe in de schouders en armen zetten we snel het tentje op, aten een lekker vette haring (ja, ja, lama's zijn roofdieren hoor) en gingen onder zeil. We werden nog eenmaal lacherig wakker, toen collega-lama's Michiel en Wodi aankwamen. Gelukkig konden ze wel tegen een grapje...
De herstart kwam al snel, en in de gelige gloed van grote industrie kilometers verderop, viel me de nutteloosheid van zo'n race op. Het ' waarom', dat bij sport altijd al een interessante vraag is, moet bij AR echt met hoofdletters geschreven worden. Waarom, waarom, waarom geven we onze vrije tijd kado aan organisatoren, en laten we ons dwingen tot al die rare opdrachten? Het antwoord op die vraag is erg moeilijk te bedenken vanuit een warme slaapzak, dat is zeker.
SleepMonsters
