The Outdoor Challenge
Raceverslag van \"De Sperende Lama\'s - WSAC Ibex\"
Arnaud Temme / 19.09.2005
Ondanks de Spaghetteria waren we mooi op tijd voor de race en het werd zelfs gezellig toen Corne en Wodi en USAC-ers Sander en Sil ook aanwezig bleken. Een uur later zaten we, onderweg in een bus, als geesteszieken tegen de ramen op kaarten te krabbelen en waypoints in te tekenen. Na een ware run op steps met wielen groter dan de doorsnede van een voetbal bevonden Danny en ik ons dan voor het rood-witte lint dat ons scheidde van zo’n zes uur fijn buiten spelen.
Met de route naar de eerste acht punten in ons hoofd opgeslagen, waren we na iets meer dan een uur klaar met de twintig kilometer steppen. Tot dan toe niets te klagen; niet veel teams waren sneller en het ging lekker. Gelijk op met Sander en Sil renden we de drie kilometer die ons van de kano’s scheidden. Helemaal opgaand in de stress van de veronderstelde kopgroep, bereikten we de inscheep-plaats, alwaar onze kano al op zijn kant lag.
Die positie wisten we bij het te water laten helaas te handhaven, zodat we niet alleen zelf een uitgebreid nat pak haalden, maar ook de kaart wisten te doorweken en, natuurlijk, onszelf onsterfelijk belachelijk maakten voor het publiek. Na dit ludieke intermezzo waren de andere leden van de kopgroep al om de bocht verdwenen, maar dat mocht de pret niet drukken.
En de pret werd alleen maar groter; bij elke bocht slaagde de stroming erin om onze amechtige stuurpogingen te overwinnen en ons tegen de kant te parkeren. Links en rechts werden we ingehaald door stoer kanoende mede-deelnemers. Voor hun was het lachwekkende hoogtepunt van onze kano-prestaties natuurlijk wel dat we de boot achterstevoren probeerden te gebruiken, iets dat we pas halverwege het parcours merkten.
SleepMonsters
