The Harz
THE HARZ ADVENTURE RACE 2009
Andre Moes / 14.10.2009
Toen de dansende hoofdlampjes langzaam uitdoofden doorkruisten wij de Harz reeds per fiets. We ontwaarden een gigantische hoeveelheid hoogtelijnen die gepasseerd moesten worden. Met de fiets op de nek zwalkten we naar de bodem van een kloof. Al puffend en druppend weer boven gekomen vroegen wij ons af met welke meedogenloze geest wij hier te maken hadden.
Winfried Bats en zijn team van vrijwilligers zijn 1,5 jr bezig geweest om een uitdagende, non-stop Adventure Race van 40 uur dwars door de Oost-Harz uit te zetten met start en finish in Bad-Suderode.
De topografische routekaart was van posterformaat en er waren oriëntatiekaarten, luchtfoto's en verkleurde gebieden in opgenomen. Het beloofde een zware, afwisselende wedstrijd te worden.
Na de pittige fietstocht kan 1 fiets aan de kant en volgt de run-bike etappe. Voor Guido is de kop eraf en hij heeft erg veel lol in zijn 1e Adventure Race. De punten zijn snel gevonden en de stemming zit er goed in. Onderweg genieten we van de naderende dag en hebben een geweldig uitzicht vanaf de Carelsturm. Na enige tijd op een te klein fietsje te hebben gezeten ben ik blij mijn eigen karretje weer te kunnen bestijgen.
Op naar de Wurmberg!!! Hier liggen onze gearbags met lekkernijen. Even de zoete gels vervangen door wat hartigs met een bak koffie. De klim over de oude grensweg tussen oost en West-Duitsland is een voorbode van wat nog komen gaat. We gaan lopend afdalen van de Wurmberg en weer omhoog over het hoogste punt van de Harz; "De Brocken". Dit kost ons maar een uur; "wat een tempo hebben we erin!". Na een prachtige trekking blijkt dat we een aantal teams zijn gepasseerd. We zijn van de 9e opgeschoven naar de 5e plaats!
Vol goede moed stouwen we allerlei lekkers naar binnen en racen op onze fietsen de naderende schemering in. "Gauw nog even wat puntjes voordat het donker is".
De 2e nacht is altijd 'de killer' en ook deze keer blijft ons niets gespaard. Vermoeidheid zorgt ervoor dat we minder alert zijn en minder eten/drinken. De mooie abseil langs de stuwdam gaf nog even een opkikker maar langzaam gaat de kaars uit en de sleepmonsters nemen bezit van onze sluimerende geest.
Wat een mazzel als opeens een restaurant met keurig gedekte tafels voor ons opduikt. Even later zijn we teleurgesteld en een illusie rijker. We willen verhaal gaan halen bij de fotografen die verderop staan.
Daar aangekomen zijn deze opeens onvindbaar en rest ons 2 boomstronken?
De waanbeelden vieren hoogtij en Guido (psychiatrisch verpleegkundige) geeft aan nog meer begrip voor mensen met psychoses te krijgen. Ondertussen beginnen de gels en repen op te spelen wat voor nog meer vertraging zorgt. We strompelen verder. Het vinden van de cp's wordt een probleem en we worden opgeslokt door de kaart……….
20 minuten later worden we wakker midden op het wandelpad in de kloof. WE MOETEN VERDER! De powernap geeft ons net even de energie om een gemist punt te vinden; HOERA!!!
Dit hadden we net even nodig.
We gaan er weer helemaal voor om alle punten te pakken, maar we blijven steken bij het meest makkelijke punt van de hele race. Uren hebben we vertwijfeld rond gedwaald. We hebben het opgegeven en zijn gedesillusioneerd teruggegaan naar het TA. "Moest deze geweldige race nu zo aflopen voor ons?". Na wat vette worsten en opbeurende woorden keken we elkaar eens diep in de ogen en ondernamen een ultieme poging om dit vreselijke punt te gaan vinden. Na een lange speurtocht ontdekten we uiteindelijk 'het gouden kalf ' en sprongen in elkaars armen voor een vreugdedans. Daar hebben we het maar bij gelaten, want
met al die 'echte' fotografen in de buurt zou men bij ons in Twente zeggen: "doar krie'j proat van".
Gezamenlijk met de vrijwilligers van TA 3 vieren we ons tussentijds feestje en maken ons op voor de laatste etappe. Na eerst nog een rivier doorwaad te hebben bestijgen we onze fietsen om af te zakken naar de finish. We worden door vreugde overmand als de poort, waar we ook door vertrokken zijn, voor ons opdoemt. Wat een race! Wat een mooi gebied! En wat een goede organisatie! Chapo
Moe en voldaan dobberen we later in het bubbelbad. Even denk ik weer te hallucineren als ik slapende mannen rond zie drijven. Als ik wat beter kijk blijken het allemaal deelnemers van de race te zijn. Lachend val ik zelf ook in slaap….
Guido van Olffen
Andre Moes
Team Step One - Salomon (7e)
SleepMonsters
