NK Adventure Race Bronckhorst
K4: van Kramp via Kots naar Kampioen en Katers – “It ain't over 'till it’s over�
Winfried Bats / 29.09.2011
KRAMP en KOTS
Na een rustige start met 12 km oriëntatie te voet, ruim 40 km atb'en, kanovaren over de IJssel en Berkel en een old-city & omgeving looporiëntatie vertrokken we al als tweede team vanaf de wisselzone met de tweede atb etappe. We waren dus rustig gestart en naar voren gekropen. Na een kilometer op de fietsen was het tempo in de tweede fietsetappe in het team ver te zoeken. Marcel sprak tijdens de laatste kilometers lopen in de voorafgaande etappe al over spanning op de benen en kon nu niet veel harder dan 15 km per uur fietsen. Sleeplijntjes hadden we niet gemonteerd omdat die in het vlakke Nederland minder veilig zijn (en omdat Marcel onder alle normale omstandigheden ook nog eens de betere fietser is). Nog voor we de eerste CP bereikten lag Marcel aan de kant van de weg met een been omhoog die ik aan het oprekken was aangezien de kramp in zijn kuit was geschoten. Dat was nog maar vooroefenen voor wat moest komen!
Bij aankomst op de eerste CP kreeg Marcel onder het toeziend oog van een ander team en de nieuwsgierige koeien in het nabijgelegen weiland een krampaanval in beide kuiten. Deze laat zich het best omschrijven als een combi van Aliens II en the Exorcist. In beide kuiten golfden beurtelings de spieren als tennisballen op en neer en ontstonden er spontaan deuken in de spieren alsof er aan de andere kant net een dumdum kogel door heen was gevlogen. Een onwerkelijk beeld dat je na twee nachten nog kunt afdoen als sleepmonster bijverschijnselen maar na nog geen tien uur je veel zorgen baart. We hebben ruim een kwartier gerekt, gestrekt en gemasseerd. Eindelijk ging het een beetje tot Marcel opstond en hij in drie lange vloedgolven de berm met enorme hoeveelheden braaksel versierde. We kregen er helaas geen bonuspunten voor. Iets waar menig special effect specialist jaloers op zou zijn geweest. Dit was even de harde keiharde werkelijkheid en wat een opluchting voor hem. We konden na oponthoud van een half uur gezuiverd verder met de race.
We besloten rustig verder te fietsen. In een rustig tempo dat vaak niet boven de 20 km per uur uitkwam. Iedere keer net niet tegen de verkramping aan. We bespraken ook of we niet terug naar het laatste wisselpunt (WP) moesten nu het nog kon of direct door moesten naar de volgende WP en CP´s laten liggen. De NK doelen moesten worden aangepast een de nieuwe situatie. Dat klinkt op papier wat makkelijker dan in de praktijk.
Het ging niet goed. Het tempo lag laag, werden daardoor kouder en we moesten snel opwarmen. Een dorps-restaurant bood uitkomst. Terwijl we teams voorbij zagen fietsen zaten Marcel, gewikkeld in een warmtedeken, en ik aan de koffie en Fanta, luisterend naar het sportnieuws op de radio (Twente – Ajax 1:1). Met nieuwe moed gingen we een half uur later weer de koude mistige nacht in. We hebben in totaal drie kwartier wachttijd verspild en nog eens een half uur verloren door het aanpassen van de snelheid. Een paar minuten kan in een dergelijke wedstrijd in een race met deze snelheid al funest zijn, al is het maar mentaal.
We besloten per etappe te kijken hoe het ging. Marcel vermeed de gels en vulde de lege maag weer langzaam met mueslibrood, water en zelfs zijn zelfgebakken pizzapunten begon weer te smaken.
In de lange run&step etappe zou ik eerst beginnen met lopen en Marcel zou steppen. Ik was blij dat Marcel weer opknapte en al heel snel weer meeliep. Voor we het wisten haalden we continu hardlopend dertien (?) van de zestien CP’s. We hadden nog maar iets van drie (?) CP's overgeslagen. We voelden in ieder geval weer dat we de race zouden kunnen volbrengen.
Na het lopen weer op de ATB letterlijk de mist in. En bij de 8 km oriëntatie niet besloten deze "dure" puntjes te laten liggen maar van allemaal de omschrijving opgehaald, berekend en de helft opgehaald. In dezelfde tijd hadden we (theoretisch) meer in de laatste loopetappe kunnen halen, maar dat is achteraf. In de mist met prachtige en motiverende zonsopgang zijn we naar het de start van de tweede kajaketappe gefietst. Ondertussen had Marcel zich ook ontpopt als waardig kaartlezer (we hadden nog geen race ervaring met elkaar opgedaan) en konden bij mij de hersenen ook even tot rust komen. Ik werd plotseling wakker op de fiets en moest vol op de rem om een frontale botsing met een vroege vogel (fietser in dit geval) te voorkomen.
We hielden ons niet meer bezig met de klassering, in elk geval niet met de podiumklassering. Ons doel bleef zoveel mogelijk CP´s halen en aan alle etappes deelnemen. Het wisselen bleven we nog steeds zo snel mogelijk doen. Het kajakken ging nog met een goede snelheid. Vanwege zijn gevoel voor hoogte kwam het goed uit dat we niet allebei hoefden te abseilen. Slechts één teamlid hoefde de opdracht uit te voeren. In de laatste loop etappe konden we het nog net opbrengen 5 CP´s hardlopend op te halen. Ik had nog nooit een race meegemaakt waar ik op het laatst nog kon hardlopen. Toch die hersteldrank die ik per ongeluk ´s nachts in mijn drinkzak deed in plaats van sportdrank?
KAMPIOEN
Zeer tevreden reden we in het zonnetje nog steeds in een stevig tempo naar de finish. Wie had gisteravond nog gedacht dat we überhaupt hier zouden finishen? Tevreden over onze reünie reden we over de finish en volgde de verassing: we zijn toch Nederlands Kampioen 2011!?!? Dat we dat nog als oude vrienden en 40+'ers mogen meemaken. Geweldig.....!!(?). Toch?
De organisatie heeft een afwisselend parcours neergezet. Hoeveel blingbling je ook in je race hebt, onderaan de streep gaat het er vooral om dat het in de ogen van iedereen klopt. Knap was dat de CP's zelfs zonder omschrijving goed te vinden waren. Veel CP's waren ook bezet. De kaart was ondanks de datering (1900 tot 1990) goed te doen en ook nog eens in een stuk afgedrukt op watervast papier. Mooie special tasks onder water in Zutphen en in Doetinchem dus de hoge abseil vanaf de mengvoedersilo. CP´s zoeken in het voetbalstadion van De Graafschap?! Voldoende variatie!
Ook aan de verzorging was gedacht, voldoende water, worst, soep en chips. Prima team van vrijwilligers die dag en nacht voor je klaar stonden. Je hebt gewoonweg geen flauw benul hoeveel werk er vooraf gaat aan een race (en ik kan het weten). Het spel en naspel van de organisatie is heel kort. Maanden werk, en twee uur na de finish is een groot deel al niet meer aanwezig bij de prijsuitreiking en wordt de discussie voortgezet op het gastenboek.
Bedankt voor alle werk dat hier in is gestoken. Leer als organisatie van de feedback en groei! Iedereen is het namelijk wel op een positieve manier met elkaar eens over alle punten, rest alleen nog de verschillen van mening over de duidelijkheid van de regels.
KATER
Het is jammer dat de afronding van de race met discussie gepaard gaat. Ik denk dat alle partijen in zekere mate de volgende dag wakker zijn geworden met een kater. Geen enkele organisatie wil achteraf gerommel hebben over een ranking, zeker niet wanneer het podiumplaatsen betreft. Iedere mening van onze kant weerlegt het recht op de titel of komt over als een vergoelijking die ons goed uitkomt. Wij begrijpen de teleurstelling van team ST-ART na de goede fysieke prestatie die is neergezet. Het is jammer voor de organisatie, het gediskwalificeerde team en ons dat er (zoals Henk op het gastenboek schrijft) een “zwart randje� randje aan de uitslag zit.
Je hebt in ieder geval kunnen lezen dat ons verhaal bijzonder is. In onze hoofden voelen we ons een kampioen omdat we fysiek en mentaal door een dal zijn gegaan maar hebben nooit opgegeven. De essentie van AR.
We ontmoeten elkaar weer in de volgende arena. Iedere race is tenslotte altijd weer een beetje een NK.
Team AMI
Marcel Heijink
Winfried Bats
SleepMonsters
